شیدارک - سایت تخصصی کفپوش

شیدارک - سایت تخصصی کفپوش

شیدارک - سایت تخصصی کفپوش

شیدارک - سایت تخصصی کفپوش

انواع کفپوش ورزشی

انواع کفپوش ورزشی

کفپوشهای ورزشی نه فقط به دلیل انواع مختلف ورزشها ، بلکه به خاطر سطوح و دسته بندی های مختلف هر یک از رشته های ورزشی، بسیار متنوع و گسترده هستند. همه ورزشها مانند هر فعالیت بدنی دیگری، می توانند جراحات و آسیبهایی را به همراه داشته باشند. یکی از موثرترین راههای جلوگیری از آسیبهای ورزشی برای ورزشکاران، استفاده از کفپوشها و سایر ملزومات ورزشی استاندارد و مناسب آن رشته ورزشی است. به عنوان نمونه، یکی از نکات جالب توجه در تولید و طراحی یک کفپوش ورزشی ، توجه به میزان شوک وارد شده به بدن ورزشکار توسط کفپوش و یا میزان جذب شوک ناشی از ضربه توسط یک کفپوش است، تا آسیبهای احتمالی به بدن ورزشکاران در حد امکان کاهش داده شود.

کفپوش ورزشی - شیدارک

در ادامه "شیدارک" نگاهی اجمالی به انواع کفپوشهای ورزشی خواهد داشت. در این بررسی اجمالی هم کفپوشهای مورد استفاده در فضاهای داخلی (سالنهای ورزشی) و هم کفپوشهای مورد استفاده در فضاهای خارجی (استادیوم ها و ورزشگاهها) دشته بندی شده اند.

نکته مهمی که در اینجا لازم است به آن اشاره شود، این است که برای انتخاب انواع کفپوش ورزشی استاندارد و مناسب برای هر ورزش، یکی از بهترین منابعی که می توانند به شما کمک کنند، آیین نامه ها و دستور العملهای فدارسیون همان رشته ورزشی می باشد. در این آیین نامه ها نوع کفپوش، ابعاد و اندازه زمین، مشخصات فنی مورد نیاز و حتی تامین کننده های مورد تائید فدراسیونهای جهانی به صورت کاملا شفاف، توضیح داده شده است.

کفپوش ورزشی - شیدارک

  • در این مقاله منظور از کفپوش، کفپوش فضاهای ورزشی است و به کفپوشهایی که بخشی از لوازم یک ورزش خاص هستند ( مانند تشک گشتی، تاتامی و ... ) اشاره نخواهد شد.

کفپوشهای ورزشی مورد استفاده در سالنها و فضاهای داخلی

کفپوش ورزشی - شیدارک

ورزشهای زیادی هستند که در فضاهای داخلی انجام می شوند یا حداقل نوع و رده خاصی از آنها در فضاهای داخلی و سالنهای ورزشی انجام می شود. از این ورزشها می توان به فوتسال، والیبال، هندبال و ... اشاره نمود.

 هنگام انتخاب کفپوش مناسب برای یک ورزش ، باید به نوع ورزش و نیز وسایل مورد استفاده در آن ورزش توجه ویژه نمود. به عنوان نمونه شاید استفاده از کفپوشهای چوبی از نوع (Hardwood) برای ورزشهایی مانند والیبال و بسکتبال مناسب بوده و مورد استفاده قرار بگیرند، اما...........................................


ادامه مطلب

برای مطالعه ادامه مطلب کلیک کنید

سردر اصلی دانشگاه تهران

سردر اصلی دانشگاه تهران

 در سال‌های ۱۳۴۵۱۳۴۶ خورشیدی بر پایه طرحی از کوروش فرزامی، یکی از دانشجویان دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران ساخته شد.[۱] محاسب این طرح سیمون سرکیسیان بود. ساخت آن را شرکتی ایرانی به نام «شرکت آرمه» به پایان برد.

این اثر در ۱۸ آبان ۱۳۷۸ به شماره ۲۴۴۵ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.

گرچه تاریخ ساخت سردر را در سال‌های ۴۶۴۵ می‌دانند، اما تا سال ۱۳۴۸ هیچ سندی در خصوص آن در آرشیو دانشگاه مشاهده نشده‌است. در نشریه شماره ۲ «هنر معماری» (تیر، مرداد، شهریور ۱۳۴۸) عکس‌هایی از سردر دانشگاه تهران به چاپ رسیده‌است و در ذیل آن نام طراح و محاسب سردر آورده شده‌است. این منبع از کوروش فرزامی به عنوان طراح و سیمون سرکیسیان محاسب آن یاد کرده‌است. علاوه بر این در کتابچه راهنمای دانشگاه تهران (۱۳۵۱) نیز عکس سردر چاپ شده‌است.

کوروش فرزامی فارغ‌التحصیل ۱۳۴۳ از دانشگاه تهران این طرح را همزمان با فارغ‌التحصیلی خود ارائه داد. در آن سال به دستور ریاست وقت دانشگاه طرحی در میان دانشجویان به مسابقه گذاشته شد؛ ازمیان طرح‌های رسیده طرح دانشجویی به نام کورش فرزامی از دانشکده هنرهای زیبا به عنوان طرح برتر برگزیده شد.

دکتر هوشنگ سیحون استاد معماری و رئیس سابق دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران که به عنوان طلایه‌دار معماری نوگرای ایرانی شناخته می‌شود، در این رابطه گفته‌است:

کوروش فرزامی از دانشجویان من بود که به سبب استعداد و پشتکارش در سال‌های پایانی دانشجویی در دفتر من کار طراحی و معماری می‌کرد و در سال آخر دانشجویی‌اش این طرح را ارائه داد و مشغول اجرای آن نیز شد. این بنا که به صورت بتن مسلح عریان (بتن آرمه اکسپوز) اجرا شده‌است، طوری که پایه‌ها از کنار هم به بالا می‌روند؛ نمادی از آزادی و آزادگی و مثبت‌اندیشی است و اگر از دور به این سازه نگاه شود، پایه که نزدیک هم هستند؛ در بالا یک فضای باز شبیه طاق شکسته ایرانی را نشان می‌دهد که مبین به‌کارگیری معماری اصیل ایرانی در این کار مدرن است. کار اجرای طرح، ابتدا به یک شرکت پیمانکار سوییسی واگذار شد که به دلیل نواقص مربوط به مراحل قالب‌بندی از ادامه کار توسط این شرکت ممانعت شد و سرانجام شرکت پیمانکاری ایرانی «شرکت آرمه» این طرح را اجرا نمود.

شرکت آرمه هزینه اجرای طرح را مبلغ ۲۴هزار و ۵۰۰ تومان اعلام کرده‌است.

سردر دانشگاه تهران در سال ۱۳۸۸ برای نخستین بار شسته شد. هم چنین در بهار سال١٣٩٤ این سردر با همکاری سازمان زیباسازی و معاونت مالی اداری دانشگاه تهرات پس از چهل و هفت سال مرمت شد. 

سردر دانشگاه تهران امروزه تبدیل به نمادی از چهرهٔ آکادمیک و آموزش عالی ایران شده‌است. همچنین سردر دانشگاه تهران به عنوان یک اثر ملی سالهاست که پشت اسکناس پانصد ریالی خودنمایی می‌کند و فراتر از یک نماد دانشگاهی در ذهن همهٔ مردم به عنوان یکی از نمادهای شهر تهران و حتی ایران مطرح شده‌استبه تازگی هم تصویری از این سردر بر پشت اسکناس‌های پنجاه هزار ریالی درج شده‌است.

دربارهٔ نمادشناسی این سردر دو دیدگاه وجود دارد:

·        تصویر خیالی از بال‌های دو پرنده‌ای است که برای اوج گرفتن و برخاستن از زمین آنها را گشوده‌اند. در واقع علم و دانش به دو بال همانند شده‌اند.

·        به باور برخی دیگر سردر دانشگاه تهران نمادی از کتابی باز و گشوده در برابر دیدگان است که نشانگر ارزش خواندن، آموزش و پژوهش است.


ادامه مطلب 

برای مطالعه ادامه مطلب کلیک کنید

خانهٔ آبشار

خانه آبشار

خانهٔ آبشار یا فالینگ‌واتر (به انگلیسیFallingwater) که به آن «اقامتگاه کافمن» نیز گفته می‌شود، خانه‌ای است که معمار معروف آمریکایی، فرانک لوید رایت، در سال ۱۹۳۵ درپنسیلوانیای آمریکا طراحی کرده‌است و جز یکی از برترین آثار معماری قرن بیستم به‌شمار می‌رود.این خانه در نزدیکی شهر پیتسبورگ و به سبک «معماری اُرگانیک» ساخته شده‌است.

فرانک لوید رایت همه چیز را در ذهن خود طراحی می‌کرد و از ترسیمات تنها برای ثبت تصوراتش استفاده می‌نمود؛ بنابراین در سپتامبر ۱۹۳۵ از بازدید کافرمای طرح ادگار جی کافمن از اسکیس‌های خانهٔ آبشار در دفتر کارش نگران نشد. با وجود اینکه هیچ نقشه‌ای وجود نداشت، رایت بی هیچ تردیدی پشت میز نقشه‌کشی خود نشست و یک پلان مختلط، یک مقطع و یک نما کشید که همه‌چیز در آن‌ها حل شده بود. هنگامی که کافمن از راه رسید و این نقشه‌ها را دید هیجان‌زده شد. پس از آن روز، علی‌رغم مشکلات تکنیکی شدید و خرج‌های سرسام‌آور، کافمن مصمم به انجام این پروزه باقی ماند. خانه آبشار به منبع الهامی برای بقیه زندگی او تبدیل شده بود.


روند طراحی

درست در زمانی که رایت تصمیم به ساخت خانه در محل مورد نظر گرفت، متوجه مشکلات ساخت در آن ناحیه شد. محل حاشیه شمالی رودخانه بیرران به اندازه کافی وسعت نداشت تا یک فونداسیون نرمال را برای ساختن خانه مورد نظر رایت فراهم آورد. گذشته از این مسئله او می‌بایست درخواستهای مالک که تمایل به بازدید و بررسی آن منطقه داشت را نیز مدنظر قرار می‌داد. برنامه‌های کافمن برای پذیرایی از گروه‌های بزرگی از دوستان و برپایی مهمانی‌های بزرگ باعث شد که رایت بداند خانه مذکور باید بزرگتر از آنچه او برنامه‌ریزی و طراحی کرده بود باشد. همچنین خانم و آقای کافمن اتاق خوابهای جداگانه زیادی را می‌خواستند. بدین ترتیب که یک اتاق خواب برای پسر بزرگشان و نیز اتاقهایی اضافه برای مهمانان می‌خواستند. راه حل رایت برای این مشکل و عدم فضای کافی وقتی آشکار شد که او تصمیم گرفت پایه‌ای اضافی را در ساختار این خانه بکار گیرد. طرح ساختاری برای خانه آبشاری تحت نظر رایت و توسط همکاران مهندس وی (همان کسانی که مسئول ساختار ستونها در طرح بسیار بحث‌برانگیز دیگر رایت با عنوان طرح فرم پذیر مرکز فرماندهی جانسون بودند) بنامهای مندل گلیکمن و ویلیام وسلی پیترز اجرا شد.

برنامه‌های مقدماتی این پروژه برای تأیید کافمن در پانزدهم اکتبر سال ۱۹۳۵ به وی ارائه شد. بعد از اینکه رایت بازدید دیگری را از زمین مذکور کرد به فراهم‌سازی یک تخمین با ارزش برای این کار پرداخت. در دسامبر ۱۹۳۵، معدن سنگ قدیمی غرب این پروژه دوباره بازگشایی شد تا بدین ترتیب سنگ مورد نیاز برای دیوارهای این خانه فراهم شود. رایت در طی دوران ساخت این خانه، بر خلاف دستیارش رابرت موشرکه بطور مدام ابه آن پروژه و زمین سر می‌زد، تنها به صورت دوره‌ای از آن محل بازدید می‌کرد. آخرین طرح‌های ترسیم شده توسط رایت در مارس ۱۹۳۶ با شروع کار بر روی پل و نیز برای شروع ساخت خانه اصلی در آوریل ۱۹۳۶ اجرا شد.

خطوط اصلی عمودی و افقی بخش‌های متمایز از مشخصات بارز پروژه خانه آبشاری بودند. ساخت این خانه با درگیری بین رایت، کافمن و پیمانکاران این پروژه دچار بحران شد. مسئله ناخوشایند بر سر این موضوع بود که کافمن متوجه تجربه ناکافی رایت در بکارگیری بتن‌های جوشندار شد و پس از آن کافمن طرح بکارگیری ستونهای پیش آمده را مطرح کرد که توسط طرح مقاومتی مهندسان مشاور بازبینی شد. طبق گزارش‌ها دریافتی، رایت مقصر اعلام شد و سریعاً از کافمن درخواست برگشت طرحهای عملیاتی اش را کرد و اینطور بیان کرد که این پروژه تنها با بکارگیری طرحهای اعمال شده وی شانس موفقیت خواهد داشت. پس از مدتی به دلیل به زیر خاک رفتن یکی از دیوارهای خانه، کافمن از کار خود و کنار گذاشتن طرح رایت پشیمان شد.

پس از بازدید مجدد زمین در ژوئن ۱۹۳۶ توسط رایت، او سنگ‌تراشی پل را رد کرد و اظهار کرد که «پل باید از نو ساخته شود .» رایت و تیمش تصمیم گرفتند به جای تیرهای ستونهای پیش آمده در طبقات زیرین از تیرهای T شکل یکپارچه (از بالا به پائین) که از صفحات بتنی یک تکه ساخته شده بودند استفاده کنند که هر دو به صورت سقفی برای طبقه زیرین در نظر گرفته می‌شدند و در برابر فشار ساختمان مقاومتی را ایجاد می‌کردند. یکی از پیمانکاران و مهندسین این طرح بنام والترهال محاسبات جداگانه‌ای را اعمال کرد و برای افزایش مقاومت ساختمان استدلال خود را بدین صورت ارائه داد که: باید در ماده ستونهای بتنی طبقه اول از فولاد نیز استفاده کرد. در حالیکه برخی منابع اثبات کرده بودند هال جزء پیمانکارانی است که مقدار مقاومت ساختمان را تا دو برابر افزایش می‌دهد، رایت پیشنهاد وی را رد کرد. نسبت به دیگران اینبار کافمن از مهندسین مشاورش درخواست کرد که دوباره به بررسی و بازبینی طرحهای ارائه شده مقاوم‌سازی رایت بپردازند و مقدار فولاد معین شده توسط رایت را نیز تا دو برابر افزایش دهند.

همچنین وقتی پیمانکاران در قالب بندی بتنی برای تیرهای پیش آمده هیچ راهکاری را اعمال نکردند تا از خمیدگی و انحراف ستونها جلوگیری کنند، ستونهای مذکور به طرز قابل ملاحظه‌ای خمش پیدا کردند. در این لحظه رایت به یاد پیشنهاد اضاف کردن فولاد بیشتر افتاد و موشر را فرا خواند. با تأیید کافمن، مهندسین مشاور برای پیمانکاران طرحی را ترتیب دادند که طبق آن یک دیوار محافظ تحت ستونهای دیوار اصلی برای تراس غربی کار گذاشته شود. وقتیکه رایت در یکی از بازدیدهایش از این منطقه به این ایده پی برد از موشر خواست بطور محتاطانه‌ای لایه‌های سنگی طبقه بالا را از نظر کیفیتی بهبود بخشد. وقتیکه بعدها کافمن به آنچه انجام داده بود اعتراف کرد، رایت به او آنچه که موشر انجام داده بود را نشان داد و به این نکته اشاره کرد که ستونهای جلویی برای ماه‌ها بدون حمایت دیوار اصلی و تحت تحمل بار سنگین مورد آزمایش قرار گرفتند. در اکتبر سال ۱۹۳۷ خانه اصلی کامل شد.

هزینه ها

هزینه خانه اصلی و نیز خانه مهمانان هزینه‌ای برابر با ۱۵۵۰۰۰ دلار آمریکا را دربرداشت. بدین ترتیب که: خود خانه ۷۵۰۰۰ دلار، پایان کار و مبلمان خانه ۲۲۰۰۰ دلار، خانه مهمان، گاراژ و محل سکونت خدمتکاران ۵۰۰۰۰ دلار و دستمزد معمار ۸۰۰۰ دلار هزینه را شامل شدند. از سال ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۱ بیش از ۲۲۰۰۰ دلار صرف دیگر جزئیات این پروژه و نیز صرف تغییرات در سبک آهن آلات و نورپردازی شد. هزینه کلی این پروژه با در نظر گرفتن نرخ تورمات ۱۵۵۰۰۰ دلار محاسبه شد که این مقدار در سال ۲۰۱۳ برابر با ارزش تقریبی ۶/۲ میلیون دلار بود. یکی از بازتاب‌های مرتبط با هزینه این پروژه در آن زمان این بود که، در سال ۲۰۰۹ تنها هزینه ترمیم آن براب با ۴/۱۱ میلیون دلار برآورد شد...............


ادامه مطلب

برای مطالعه ادامه مطلب کلیک کنید

معماری موزه هنرهای معاصر تهران – کامران دیبا

معماری موزه هنرهای معاصر تهران – کامران دیبا


موزه هنرهای معاصر در ضلع شمالی بلوار کشاورز و غرب پارک لاله واقع شده است و درسال ۱۳۵۶، فعالیت فرهنگی و هنری خود را آغاز کرد.این موزه در زمینی به وسعت ۲۰۰۰ مترمربع و پیرامون آن فضایی سبز و زیبا موسوم به پارک مجسمه با تندیس‌هایی ارزشمند از هنرمندان پر آوازه معاصر ایران و جهان قرار گرفته‌است.ساختمان موزه ،که یکی از نمونه‌های با ارزش و کم همتای معماری نوین ایران است‌، با الهام از معماری سنتی ایران و مفاهیم فلسفی آن بنا شده است.

 

طراحی و معماری این بنا به دست کامران دیبا انجام گرفته است‌. هشتی‌، چهارسو، معبر و گذرگاه از جمله عناصر چشم‌نوازی هستند که بازدیدکنندگان هنر دوست را به تأمل در هنر و فرهنگ ایران زمین وا می‌دارند.

موزه هنرهای معاصر مرکز فعالیت‌ها و رویدادهای مهم هنری ایران در زمینه هنرهای تجسمی به شمار می آید.

گالری موزه مکان برگزاری نمایشگاه‌های مختلف هنری است‌. به هنگام برپایی هر نمایشگاه‌، یک یا دو گالری نیز به نمایش گنجینه‌هایی از هنرمندان بزرگ جهان اختصاص می‌یابد.ساختمان موزه تلفیقی ازمعماری مدرن و سنتی است که با الهام از بادگیرهای مناطق حاشیه کویر ایران ساخته شده است‌.

 

تندیس‌هایی زیبا و با ارزش از هنرمندان معاصر همچون هنری مور، آلبرتو جیاکومتی و پرویز تناولی فضای سبز اطراف را به پارک مجسمه بدل ساخته است‌. بیننده مسیری چرخشی را در پیرامون فضای اصلی موزه می‌پیماید و پس از تماشای نگارخانه‌ها به هشتی می‌رسد در دل هشتی‌ اثر زیبا و نوین ماده و فکر، که آن را هنرمند ژاپنی‌ نوریوکی هاراگوچی‌، از روغن و پولاد ساخته است‌ خود نمایی می‌کند.

ساختمان موزه هنرهای معاصر تهران به مثابه اثر ی هنری است که هنر معاصر ایران وبخشی از تاریخ هنر مدرن جهان را نمایندگی می کند.معماری منحصر به فرد مدرن این موزه ، الهام گرفته شده ازمعماری سنتی ایرا ن است که مفهومی فلسفی با خود به همراه دارد و با استفاده ازطاقهای مرسوم روستایی ونورگیرهای برگرفته ازبادگیرهای کویری طراحی شده است. وطرح مارپیچ داخلی آن از الگویی کاملاً مدرن پیروی می کند.

 

این شیوه طراحی هم ادای دینی به معماری سنتی است و هم مبین این نکته که تلفیق این دو معماری (الهام از اصول معماری سنتی ومدرن )امکان پذیر است.در طراحی موزه هنرهای معاصر دو دیدگاه مورد بررسی قرارگرفته که هر دو آنها به درستی انتخاب و مورد بازبینی قرار گرفتند:

یکی در محوطه اطراف موزه است یعنی بوستان لاله که فضایی نسبتا بزرگ است و دیگری مسیر دسترسی به موزه که در کنار یکی از محورهای حرکتی پارک لاله قرار دارد.طراح موزه حیاط مرکزی را انتخاب کرد که علاوه بر اینکه یکی از نشانه های معماری ایرانی باشد بتواند به کمک آن فضایی مجزا از بوستان را ...................................

 

ادامه مطلب

برای مطالعه ادامه مطلب کلیک کنید.

کفپوش چیست؟

با اندکی مطالعه و جستجو، به تعاریف گوناگونی در مورد کلمه کفپوش بر خواهیم خورد. این تعاریف با تمام تفاوت هایی که با یکدیگر دارند،  همگی در یک رویکرد کلی مشترک هستند و بر این اساس می توان چنین گفت که :

کفپوش ، پوشش نهایی کف ، برای یک فضای خاص با عملکرد معماری مشخص است. این فضا می تواند یک ساختمان، یک پارک، پیاده راه یک خیابان و یا یک ورزشگاه باشد. این پوشش بر اساس نوع و محل مصرف می تواند از یک یا چند لایه مختلف تشکیل شده باشد. دانش کفپوشها امروزه یکی از مهمترین و تعیین کننده ترین زیر شاخه های تولیدی و تحقیقی در صنعت ساختمان و معماری است.

برای انتخاب یک کفپوش جهت استفاده در فضایی خاص، عوامل و پارامترهای گوناگونی باید مورد نظر قرار بگیرند که از مهمترین آنها، می توان به نوع بهره برداری و عملکرد فضا، شرایط آب و هوایی موجود و ترافیک عبوری از روی کفپوش اشاره نمود. عوامل تعیین کننده دیگری نیز در این انتخاب دخیل هستند که با توجه به شرایط پروژه می توانند درجه اهمیت گوناگونی داشته باشند، مانند : رنگ و بافت کفپوش، میزان مقاومت کفپوش به عوامل شوینده، مقاومت کفپوش نسبت به حریق، مقاومت سایشی کفپوش و ….

اما آنچه در انتخاب یک کفپوش مناسب برای یک فضا از همه موارد ذکر شده در بالا مهمتر و تعیین کننده تر است، شرایط و مشخصات فنی خاص پروژه و نیز خواسته های تیم طراحی پروژه می باشد.

برای تقسیم بندی انواع کفپوش ها می توان از ۲ رویکرد کلی استفاده نمود. در رویکرد اول کفپوش ها بر اساس عملکرد فضایی که در آن نصب یا اجرا می شوند تقسیم بندی خواهند شد. مانند کفپوش بیمارستانی، کفپوش ورزشی، کفپوش شهری، کفپوش فضای تاسیساتی و …

اما در رویکرد دیگر کفپوشها بر اساس نوع مصالح و جنس تقسیم بندی می شوند. مانند: کفپوش سرامیکی، کفپوش چوبی، کفپوش رزینی، کفپوش منسوج و …

شیدارک بر اساس تجربه و دانش متخصصین و مهندسین خود، کفپوشها را بر اساس رویکردی الهام گرفته از هردو رویکرد یاد شده  و همچنین با توجه به شرایط موجود در صنعت ساختمان ایران در ۱۲ گروه مختلف تقسیم و دسته بندی نموده است.

ادامه مطلب

برای مطالعه ادامه مطلب کلیک کنید